Αύρα ή Αλέα (Τρίπολη)

Πηγή φωτο facebook/παλιές φωτογραφίες Τρίπολης.

Πηγή φωτο arcadiaportal.gr

Πηγή εισιτηρίου arcadiaportal.gr

Πηγή: odosarkadias.gr

Πηγή φωτογραφία ΕΟΑ.
Μπροστά ο τέως και στο βάθος αριστερά το σινεμά.

Πηγή φωτογραφίας από το site της Τρίπολης, το θερινό.

ΑΥΡΑ  Πλ. Πεδ. Άρεως. Χειμερινό & Θερινό.

Δίπλα στο ξενοδοχείο Μαίναλον. Ξεκίνησε 1939.

Το χειμερινό ήταν Ανακτόρων & Δεληγιάννη με

το όνομα ΑΝΑΚΤΟΡΙΚΟΝ κάτω  από το ομώνυμο

ξενοδοχείο. Θέσεις 300.  Αρχική ιδιοκτησία

Κ. Ταμπακόπουλου, Β. Αγγελίδη & 
Ευαγ. Πετρόπουλου, μετά Αφων Ρέκκα, και μετά
Μαυρογιανναίων και τέλος το 1965 Β. Μπινάρη,
Κ. Αγγελόπουλος.

Μετονομάστηκε ΑΛΕΑ.

Πηγή φωτογραφίας από το ββλίο "Τρίπολης",

εκδόσεις Μήλιτος.

Απόσπασμα από odosarkadias.gr
Το 1938, λειτούργησε ως κινηματογράφος (εγκληματικό σφάλμα της Δημοτικής Αρχής…) και το Μαλλιαροπούλειο θέατρο με πρώτον επιχειρηματία τον Σπύρο Μαλλίρη. Την ίδια περίοδο γκρεμίζονται ο κινη- ματογράφος «ΚΑΠΙΤΟΛ» και η οικία του Ζαμπέλη, δίνοντας τη θέση τους στο ξενοδοχείο Μαίναλον και στον κινηματογράφο «ΑΥΡΑ» (με ένα δρόμο να τους χωρίζει)• η “ΑΥΡΑ” των Κ. Ταμπακόπουλου, Β. Αγγελίδη και Ευάγ. Πετρόπουλου, με νέους ιδιοκτήτες έπειτα από χρόνια τους Αφούς Χρήστο και Κώστα Μαυρόγιαννη.
Επίσης, στη συμβολή των οδών Ανακτόρων και Δεληγιάννη, κάτω από το ξενοδοχείο “Ανακτορικόν”, ήταν το καφενείο του Κ. Ιατρού, το γνωστό «Αμερικανικόν», με το πίσω μέρος του να διαθέτει κινηματογραφική σκηνή με την ονομασία «ΑΝΑΚΤΟΡΙΚΟΝ» και τη θέση του να παίρνει, αργότερα, η χειμερινή «ΑΥΡΑ», χωρητικό- τητας 300 περίπου θέσεων, χωρίς εξώστη, με πάτωμα –και υπόγειο- και κάποιες σιδερένιες κολόνες, ενδιάμεσα, για να κρατούν το ξενοδοχείο… ενώ θερμαινόταν με σόμπα που έκαιγε κάρβουνα. Εδώ, δούλεψαν, μεταπολεμικά -όπως και στη θερινή “Αύρα”, ως υπάλληλοι- γενικών καθηκόντων, οι: Δημ. Ντέμος, Ν. Ανδριανόπουλος, Γ. Αναγνώστου, Ν. Γαργαλιώνης…
Χαρακτηριστική μορφή της κινηματογραφικής επιχειρηματικής δραστηριότητας της εποχής ήταν ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος (ο επονομαζόμενος “Κύκλωπας” γιατί είχε καλυμμένο το ένα του μάτι), ο οποίος αρχικά έστησε μια μηχανή για τρεις μήνες ώσπου νοίκιασε δικό του χώρο, που βρισκόταν λίγο μετά τον κινηματογράφο ΑΕΛΛΩ, ονομάζοντάς τον «ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ».
Το 1939, η καλοκαιρινή «ΑΥΡΑ» που βρισκόταν στην πλατεία Άρεως και η χειμερινή που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Κωνσταντίνου ΙΒ’ και Δεληγιάννη, ενώθηκαν κάτω από την κοινή επιχειρηματική «στέγη» -όπως προείπα- με- των Αφών Μαυρόγιαννη και Χωματά. Στη χειμερινή ΑΥΡΑ δούλεψαν ως μηχανικοί ο μαστρο-Μιχάλης από την Αιδηψό, ο Γιώργος Κοκαντέν, Γιάννης Ποντίκης και Μίμης Αναγνώστου.
 Η θερινή «ΑΥΡΑ», από το 1962 και μετά, λειτούργησε με τον ιδοκτήτη του, Τεγεάτη, Καρκαζή, ο οποίος τη μετονόμασε σε «Αλέα» και λειτούργησε υπό τη διεύθυνση του Κώστα Αγγελόπουλου.
Από το 1965, τη χειμερινή ΑΥΡΑ, τη λειτούργησαν ως επιχειρηματίες κατά σειρά οι, Βασίλης Μπινιάρης και Κ. Αγγελόπουλος. Οι θερινοί κινηματογράφοι είχαν ψάθινες καρέκλες και αργότερα είχαν καρέκλες σκηνοθέτη. Το έδαφος ήταν χωμάτινο και γύρω από τον τοίχο ήταν γεμάτο κισσούς και περικοκλάδες. Στο διάλειμμα το ενδιαφέρον μονοπωλούσαν οι γκαζόζες «Καλοδήμος-Μαλλίρης» αλλά και “Χριστόπουλος”, ο πασατέμπος, τα φιστίκια… δίνοντας ένα ξεχωριστό άρωμα παράδοσης.
Η τεχνολογία της εποχής περιελάμβανε κινηματογραφικές μηχανές (μάρκας Cinemecanica και Piopion Ιταλικές, Phillips Ολλανδική, ως επί το πλείστον) που αρχικά λειτουργούσαν με κάρβουνο το λεγόμενο βολταϊκό τόξο και έπειτα με λάμπα, με τις μηχανές όμως αυτού του είδους να παρουσιάζουν σημαντικό μειονέκτημα λόγω σύντομης διάρκειας ζωής της λάμπας, αντίθετα με το κάρβουνο, το οποίο όμως απαιτούσε περισσότερο χρόνο και κόπο από τον εκάστοτε μηχανικό για την αλλαγή του. Το κάρβουνο έδινε περισσότερο φως και ήταν καλύτερο να δεις μια ταινία, όμως είχε ένα σοβαρό πρόβλημα: δημιουργούσε μεγάλη θερμότητα και οι ταινίες οι παλιές ήταν από εύφλεκτο υλικό και αν έπαιζαν πολύ ώρα ζεσταίνονταν και έπιαναν φωτιά με αποτέλεσμα να κινδυνεύει κόσμος!