Πάλμιον (Μεσολόγγι)

Πηγή φωτογραφίας nektarios-gr.blogspot

ΠΑΛΜΙΟΝ Χειμερινό & Θερινό.

Στη κεντρική πλατεία & Δεληγιώργη από 1945

Ιδιοκτησία Κώστας Πάλμιος.
Πηγή:  cinemes.gr



ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΠΑΛΜΟΥ

Απόσπασμα από το βιβλίο: «Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν»
του Γιώργου Φωτεινού, 2005 (ΔΙΕΞΟΔΟΣ)

Ο κινηματογράφος του Κώστα Πάλμου με την ονομασία «Σινέ Πάλμιον» βρισκόταν στην κεντρική πλατεία και μου άφησε τις γλυκύτερες αναμνήσεις στις δεκαετίες ΄50 και ΄60. Δεν ξέρω πως βρέθηκε στη πόλη μας ο συμπαθέστατος Ιθακήσιος (από την Ιθάκη καταγόταν ), αλλά γεγονός είναι ότι το «Σινέ Πάλμιον» υπήρξε μια όμορφη «γωνία» για μικρούς και μεγάλους, λάτρεις του σινεμά, χειμώνα και καλοκαίρι.
Πέρασα αξέχαστες στιγμές στιγμές στη σκοτεινή του αίθουσα τόσο σαν μαθητής παράνομα, όσο και αργότερα μεγαλώνοντας. Ταυτίστηκα τόσο πολύ με τους ήρωες των ταινιών που έβλεπα, μαγεύτηκα αφάνταστα απ΄τους ρόλους τους, που κάποτε σκέφτηκα σοβαρά (ίσως και άλλοι σαν εμένα) να γίνω ηθοποιός.
Τελικά δεν έγινα, αλλά η αγάπη μου για τον κινηματογράφο ασκούσε μέσα μου μια ακατανίκητη γοητεία, κάτι που το καταλάβαινε τότε και ο ίδιος ο Παλμός που πολλές φορές, όταν δεν συγκέντρωνα ολόκληρο το εισιτήριο, μ΄ έβαζε μέσα με λιγότερα χρήματα…
Προτιμούσα σχεδόν πάντα τη βραδινή παράσταση, γιατί είχε λιγότερη κόσμο και ο ίδιος αισθανόμουνα βασιλιάς, έχοντας απέναντι μου τη βασίλισσά μου, τη λεύκη οθόνη. Θυμάμαι, έπαιζε καλά για την εποχή εκείνη έργα το «Πάλμιον» και όλοι οι Μεσολογγίτες αγαπούσαν τον κυρ Κώστα που ήταν σοβαρός και αξιοπρεπείς, καθώς την σύζυγο του και τα παιδιά του που τον βοηθούσαν , όπως και τον μηχανικό τον Χρήστο Κρεμμύδα.
Τι έργα είχαμε δει που μας είχαν καθηλώσει και ποιο να πρωτοθυμηθώ; Όλα με είχαν συναρπάσει και με μετέφεραν σε άλλους κόσμους. Λάτρεψα τόσο πολύ τους παλιούς ηθοποιούς, άνδρες και γυναίκες, που δεν ήξερα πως να αντιδρλασω μόλις τελείωνε το έργο και τραβούσα για το σπίτι μου με περίεργα συναισθήματα. Ή μήπως θα ξεχάσω τα Κυριακάτικα Σινεάκ- αψηφώντας τις χειμωνιάτικες λιακάδες – για τη δίωρη μαγεία στην αίθουσα του «Πάλμιον»;
Σ΄ αυτές τις πρωινές παραστάσεις το ακροατήριο απαρτιζόταν περισσότερο από παιδόκοσμο και γινόταν τόσο σαματάς που ο κυρ- Κώστας ψιλοθυμωμένος μας έλεγε με δυνατή φωνή: « Ή θα κάνετε ήσυχα και δεν θα φωνάζετε ή αμέσως διακόπτω τη προβολή». Αμέσως σιγή στο σινεμά, μέχρι όμως τη καινούργια γκάφα του …. Χονδρού και του Λιγνού και …φτου απ΄την αρχή η φασαρία!
Μεγάλη η νοσταλγία μου για το Σινέ- Πάλμιον, που δεν περιγράφεται με λόγια. Εξάλλου ο κινηματογράφος εκείνη την εποχή με το Χόλιγουντ να βρίσκεται στις δόξες του αλλά και τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες να παράγουν αξιόλογες ταινίες, ήταν αληθινή διασκέδαση και σημαντική διέξοδος από τις πληγές που είχε αφήσει τελειώνοντας ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος.
Σαν όνειρο ακόμα θυμάμαι και την ταράτσα πάνω απ΄τη παλιά Αγροτική Τράπεζα που την είχε κάνει θερινό σινεμά ο Πάνος Μανωλάτος. Εκεί είχα δει και τα τρία πρώτα μου έργα με ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου τον «Αετό των Θαλασσών» με τον πασίγνωστο γυναικοκατακτητή Έρολ Φλυν, πρωταγωνιστή μιας ρομαντικής περιπέτειας αξέχαστης για μένα. Με το παλιό κινηματογράφο ήμουνα και εξακολουθώ να είμαι πολύ ερωτευμένος κι αυτό χάρις στο Σινέ- «Πάλμιον» και αργότερα στο Σινέ- «Ζαβέρδα».