Αθήναιον (Λευκωσία)

ΑΘΗΝΑΙΟΝ Χειμερινό.

Πηγή φωτογραφίας internet.


Απόσπασμα από nicosia.org.cy
Στο Αθήναιον για τα μάτια της Φόντα. Γράφει ο Ανδρέας Κούνιος

Σε ένα κορίτσι που διαβάζει, με αγωνία, το ωροσκόπιο στο περιοδικό «Φαντάζιο», τρυπώνουμε στη δροσερή αυλή, με ένα μαϊστράλι στην υποδοχή και ένα γιασεμί στη μύτη. Γλιστρούν λίγο οι καρέκλες, μα ποιος νοιάζεται; Γύρω μας κόσμος αφοσιωμένος στο κριτς κριτς του πασατέμπου, ακούει Λευτέρη Μυτιληναίο. Λείπεις εσύ, λείπει η ζωή μου, όλα κι όλα, λέω στο Χριστάκη, αυτό το αφιερώνω στη Fonda, κι εκείνος κουνάει ειρωνικά τους ώμους. Ξαφνικά, το τραγούδι κόβεται απότομα. «Χασάπη, νότες!» σκέφτομαι να φωνάξω, μα καταπίνω τη γλώσσα μου. Χαμηλώνουν τα φώτα, ψηλώνει το φεγγάρι, σκηνές προσεχώς. Νομίζω ο Λι Μάρβιν σε ένα πολεμικό, νομίζω ο Τζέιμς Γκόμπερν σε ένα κατασκοπικό, νομίζω ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο σε ένα δραματικό. Και, πια, περνώντας έξω από τα απομεινάρια του θερινού «Αθήναιον», και τα δικά μου, παρηγοριέμαι, ο κακόμοιρος, στη σκέψη ότι γέρασε και η Fonda.