Λαϊκόν (Πλ. Βαρδάρη)

 Πηγή φωτο fb/οι κινημ.που αγαπήσαμε.

Πηγή Parallaximag.gr

Πηγή εφημερίδα "Μακεδονία"
23/09/1966

Πηγή φωτογραφία από το fb/οι κινημ.που αγαπήσαμε.

ΛΑΙΚΟΝ Μοναστηρίου 2 & Λαγκαδά. 1960 -2023.

Χειμερινό. Στη στοά από Οδυσσέως.

Θέσεις 670 με εξώστη. Μετά έγινε sex cinema.
Πηγή φωτογραφίας gayhellas.gr.

 

Άρθρο από parallaximag.gr

Δεν είμαι σίγουρος σε ποιο τσοντάδικο της Σαλονίκης πήγα πρώτη φορά ως τρεμάμενος έφηβος. Πρέπει να ήταν το «Λαϊκόν» στο Βαρδάρη, από τα πιο παλιά και δημοφιλή, όπου μέσα στη σκοτεινή αίθουσα ξεκάβλωναν οι θαμώνες τραβώντας μαλακία καθήμενοι ή στις τουαλέτες. Οι πιο τολμηροί και γουστόζοι (κυρίως φαντάρια) ενέδιδαν σε πλευρίσματα θαρραλέων «αδελφών» που σουλατσάριζαν ακούραστες. Πού να τολμούσε να δοκιμάσει, έστω και μια απλή «κρούση» εξ αποστάσεως, ο νεαρός ομοφυλόφιλος, ώσπου να σιγουρευτεί πρώτα για τις επιθυμίες του και μετά για τις ορέξεις του άλλου; Μόνο οι πολύ περπατημένοι ευδοκιμούσαν και απολάμβαναν. Τα τσοντάδικα δημιουργούσαν έξη στους θαμώνες, αντίστοιχη με τις κατοπινότερες του ίντερνετ, σε όσους αρέσκονται στις «επαφές» εκ του μακρόθεν. Δεκαετία του ’70, η Θεσσαλονίκη «συντηρούσε» καμιά εικοσαριά σινεμάδες του είδους - κεντρικούς και συνοικιακούς. Ναοί της κάβλας με ντουβάρια και πατώματα ποτισμένα από σπέρμα. Παραπλεύρως του «Λαϊκόν» στεγαζόταν σαν αυθαίρετη κατασκευή με τσίγκινη οροφή το «Ίλιον» - ο «δράκος» Παγκρατίδης εκεί σύχναζε, όπως ανέφερε στις καταθέσεις του, κι έβλεπε γκαγκστερικά ή καουμπόικα. Μόνο τέτοια έργα παίζονταν τότε, και καταγγέλλονταν ως διαφθορά της νεολαίας. Λίγο παρακάτω (επί Πλατείας Δημοκρατίας), και το «Πάνθεον», έγινε κάποτε τσοντάδικο πριν κατεδαφιστεί. Σ’ αυτό πουλούσε σπόρια και ροξ ο λίγο αφελής Αδάμ στα νιάτα του κι από ακριτομυθίες του, όσο ζούσε, άφηνε να εννοηθεί πως του έβαζαν «χέρι» στο σκοτάδι πολύ πριν εμφανιστούν οι τσόντες....

Απόσπασμα από  gayhellas.gr.
Οι τρεις εργολάβοι που ανέλαβαν να τον χτίσουν. Οι Πεσματζόγλου, Τσαμπάζης και Νικολαΐδης και όταν οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πλέον να ασχοληθούν με τον κινηματογράφο, το 1978 το νοίκιασε η εταιρία Ζαφειρίου- Ράππος.
Το ταμείο αρχικά ήταν στην απέναντι πλευρά  και είχε έξω κολονάκια με  κάγκελα …φαίνονται τα σημάδια ακόμα. Όταν  ήταν πρώτης προβολής σινεμά -γιατί έτσι ξεκίνησε- είχε ουρές και ο κόσμος περίμενε να κόψει εισιτήριο. Το 1990 ήρθε το ταμείο από εδώ που είναι τώρα για να  μπορεί ο ταμίας να κοιτάζει προς τα έξω.  Μέσα ήταν μια αίθουσα τεράστια, σε 3 επίπεδα, αμφιθεατρική, με μεγάλη οθόνη, χωρητικότητας 1000 ατόμων. Ο μηχανικός  επάνω και κάτω, όπως και τώρα, οι τουαλέτες. Αργότερα, επειδή οι μεγάλοι χώροι δεν είναι λειτουργικοί, τις κάναμε μικρές τις αίθουσες… όχι μόνο εδώ, όλοι οι κινηματογράφοι της πόλης σχεδόν άλλαξαν.  Έτσι έγιναν δυο αίθουσες των 100 θέσεων γα να λειτουργούν σαν αίθουσες ψυχαγωγίας γιατί παλιά είχαμε και το πρόβλημα με τις λεγόμενες επιτροπές που ήταν ένας φαύλος κύκλος του δήμου με αστυνομίες, υγειονομικό και πυροσβεστική που ο καθένας περνούσε και έλεγε τα δικά του και μάζευε χρήματα. Στην τελευταία ανακαίνιση κάναμε μπροστά και τις καμπίνες για να κάθονται εκεί να μιλάνε, να γνωρίζονται, για να μην μαζεύονται όλοι στις τουαλέτες.