Διονύσια (Λάρισα)

ΔΙΟΝΥΣΙΑ  Ρούσβελτ. Χειμερινό. Μετά έγινε club dionysion και τέλος μπιλιάρδα.

Απόσπασμα από τα "Μπουκάλια στο Αιγαίο"

Στα «Διονύσια» προβάλλονταν τακτικά η άλλη μεγάλη κινηματογραφική μου αγάπη, ο Χίτσκοκ. Συνήθως οι προβολές των παλιών ταινιών γινόταν Δευτέρα με Πέμπτη. Όταν τύχαινε να προβάλλεται Χίτσκοκ και είχα σχολείο το απόγευμα, έπρεπε να τρέξω γρήγορα από τη συνοικία της Νεάπολης στο σπίτι, να παρατήσω την τσάντα και κατευθείαν, τρέχοντας πάντα, στο κέντρο για να προλάβω την προβολή. Μία τέτοια καθημερινή, μετά το σχολείο, είδαμε με τον Αντρέα τον «Άνθρωπο που γνώριζε πολλά». Στην περίφημη σκηνή με την απόπειρα δολοφονίας στο θέατρο, μας θυμάμαι να στριφογυρνάμε με αγωνία στις καρέκλες μας. Ξέρουμε ότι κάποιος θα επιχειρήσει να σκοτώσει έναν ηγέτη κράτους στη διάρκεια της συναυλίας. Ξέρουμε ότι ο πυροβολισμός θα πέσει τη στιγμή που θα ηχήσουν τα κύμβαλα. Μαζί με μας το ξέρουν ο Τζέιμς Στιούαρτ και η Ντόρις Ντέι που προσπαθούν να αποτρέψουν τη δολοφονία. Κι ο Αλφρέδος από εκεί και πέρα παίζει με τα νεύρα μας. Τη μία δείχνει το δολοφόνο να παίρνει θέση πίσω από την κουρτίνα, να στρέφει την κάνη του πιστολιού προς τον στόχο και τον μουσικό της ορχήστρας να σηκώνεται και να παίρνει τα κύμβαλα στα χέρια του. Την άλλη βάζει την κάμερα να τρέχει πάνω στις νότες και να ζουμάρει στο τέλος της παρτιτούρας, στην ένδειξη «Cymbals». Στο τέλος χώνει την κάμερα ανάμεσα από τα δύο κύμβαλα που είναι έτοιμα να συγκρουστούν. Μέχρι να ουρλιάξει η Ντόρις Ντέι για να σώσει το υποψήφιο θύμα, κοντέψαμε να ουρλιάξουμε εμείς. Χίτσκοκ είναι αυτός! Λες και δεν τον ξέραμε!

Στο σινεμά συναντήσαμε μία παρέα από καθηγήτριες του σχολείου που μάλλον εντυπωσιάστηκαν που μαθητές της τρίτης γυμνασίου σχόλασαν εφτάμισι το βράδυ από το σχολείο και έτρεξαν να δουν μία ταινία που γυρίστηκε είκοσι χρόνια πριν από τη γέννησή τους.

Είναι ώρα να βγω από το «Διονύσια» και από το παρελθόν. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ταξιδεύω λίγα χιλιόμετρα ανατολικά και είκοσι χρόνια μετά. Στην επαρχιακή οδό Λάρισας – Κοζάνης και στο σήμερα πια, στέκομαι μπροστά το Ster Cinemas, που σε σχέση με τα παλιά σινεμά αποτελεί ένα κινηματογραφικό μεγαθήριο.

Αν κάποιος, εκείνη την εποχή, με έφερνε με μία μηχανή του χρόνου στο 2000 και μου έδειχνε το Ster Cinemas, θα με έκανε ευτυχισμένο. Τότε το κοινό του σινεμά μειώνονταν συνεχώς και πολύ συχνά τύχαινε να δω ταινίες μέσα σε άδειες αίθουσες. Όλοι είχαν ενθουσιαστεί με τη νέα μόδα του βίντεο και τα βιντεοκλάμπ άνοιγαν σε κάθε συνοικία και σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο. Έλεγα, σε κατάσταση θλίψης, ότι αγάπησα μία τέχνη προορισμένη να πεθάνει κι ότι πρόλαβα την 7η τέχνη στις τελευταίες της μέρες. Πολλοί υποστήριζαν ότι δεν περνά κρίση το σινεμά αλλά η κινηματογραφική αίθουσα κι ότι πάντα θα γυρίζονται ταινίες, αλλά όχι για τη μεγάλη οθόνη. Για μένα ήταν το ίδιο. Κινηματογράφος χωρίς μεγάλη αίθουσα και μεγάλη οθόνη, δεν ήταν κινηματογράφος για μένα. Σήμερα, στη Λάρισα λειτουργούν συνολικά δώδεκα αίθουσες (έστω και μικρές), τρεις φορές περισσότερες από τότε! Ποιος να μου το ’λεγε τότε!

Σε είκοσι χρόνια από τώρα, αν γράφω ακόμη αυτό ή κάποιο άλλο ιστολόγιο, είναι πολύ πιθανό να γράψω και κάτι τέτοιο:

«Βλέπω στο μεγάλο εμπορικό κέντρο τον κόσμο που μπαινοβγαίνει σαν το μελίσσι στην κυψέλη, για να ψωνίσει και να διασκεδάσει. Λίγοι θυμούνται πια ότι εδώ υπήρχε κάποτε το Ster Cinemas. Στις οχτώ αίθουσές του είδα αξέχαστες ταινίες: τον «Πληροφοριοδότη» του Σκορσέζε, το γερμανικό «Οι ζωές των άλλων», και φυσικά τον πάντα αγαπημένο Γούντι Άλεν (Μελίντα και Μελίντα, Match Point…)».

Ίσως μάλιστα να θυμηθώ ότι εδώ έκανα την πρώτη μου απόπειρα να μυήσω το γιο μου στον κόσμο της έβδομης τέχνης, φέρνοντάς τον να δει «Τα χρονικά της Νάρνια». Φυσικά θα θυμηθώ και το απροσδόκητο αποτέλεσμα της προσπάθειας: στην αρχή ένιωσε έκπληξη επειδή δεν ήταν κινούμενα σχέδια, μετά διαμαρτυρήθηκε επειδή δεν ήταν μεταγλωττισμένο, μετά την προβολή, όταν τον ρώτησα αν του άρεσε, απάντησε βαριεστημένα «καλό ήταν» και τελικά, μόλις διαπίστωσε ότι η ώρα ήταν έντεκα, κόντεψε να βάλει τα κλάματα που έχασε το αγαπημένο του σίριαλ! Τι να κάνουμε; Δεν έχουμε την απαίτηση από τα παιδιά μας να αντιδρούν στα ίδια ερεθίσματα όπως αντιδράσαμε εμείς.