Κορωνίς (Καλύβες)

Χειμερινό. Λειτούργησε 1963 ως μέσα δεκαετίας 80.

Πηγή φωτογραφίας haniotika-nea.gr

Άρθρο από Χανιώτικα νέα

ΚΟΡΩΝΙΔΑ” ΣΤΙΣ ΚΑΛΥΒΕΣ
Προβολή συνοδεία χωροφύλακα
«Ωραία χρόνια, όμορφες αναμνήσεις, μεγάλωσα μέσα στο σινεμά» είναι τα λόγια του Κώστα Γαβριλάκη. Σε ηλικία 11 ετών πρωτομπήκε στο σινεμά που βρίσκεται στο κεντρικό δρόμο των Καλυβών που ξεκίνησε να λειτουργεί στα 1963-64. Το σινεμά δεν είχε επίσημο όνομα. Ατυπα όπως θυμούνται μερικοί κάτοικοι της περιοχής το έλεγαν “Κορωνίδα” ή “Ιπποκορώνιον”.
«Τον είχαν ξεκινήσει δύο θείοι μου οι Δημήτρης και Ιωάννης Γαβριλάκης. Ήταν ο πρώτος μόνιμος που ξεκίνησε στην περιοχή. «Καθόμουν στο ταμείο τότε ή στον έλεγχο για τα σπασμένα δοντάκια στις μπομπίνες. Κόβαμε την ταινία όταν ήταν πολύ χαλασμένη και τη φτιάχναμε με τα χέρια μας» εξηγεί ο κ. Κώστας. Παρόλες τις προσπάθειες πολλές ταινίες είχαν τόσο χάλια ποιότητα που οι ζημιές ήταν καθημερινές. «Θυμάμαι να παίζουμε τον “Μασίστα”, μια ιταλική ταινία φαντασία. Θα έσπασε 15 φορές μέσα στη προβολή. Χαμός από κάτω φασαρία, σφυρίγματα, διαμαρτυρίες, “τα λεφτά μας πίσω”, τι να κάνουμε και εμείς. Νομίζετε ότι ήταν εύκολο πράγμα;».
Το σινεμά για την εποχή ήταν σημείο αναφοράς για όλο τον δυτικό Αποκόρωνα. «Γίνονταν το νυφοπάζαρο εδώ. Ερχονταν οι νεαροί να κάνουν το… καμάκι τους, έδιναν ραντεβού τα ζευγαράκια. Και το καλοκαίρι άδειαζε όλος ο κινηματογράφος από τα καθίσματα και πήγαινε στο πίσω μέρος προς τη θάλασσα και γινόταν… θερινός!».

ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ
Με τα ήθη να είναι πολύ αυστηρά και την πολιτική λογοκρισία παρούσα, κάθε προβολή προκαλούσε το ενδιαφέρον όχι μόνο των σινεφίλ αλλά και της χωροφυλακής.«Υπήρχαν τα αυστηρώς ακατάλληλα έργα και τότε ερχόταν η αστυνομία από τους Αρμένους και έκανε έλεγχο μη τυχόν μπει κάποιος ανήλικος μέσα. Και μην φαντάζεστε τίποτα σοβαρό. Αυστηρώς ακατάλληλο είχε χαρακτηριστεί π.χ. το “Κόκκινα Φανάρια” η κλασσική ταινία του ελληνικού κινηματογράφου! Επίσης όλες οι ταινίες που είχαν να κάνουν με γκανγκστερ της Αμερικής Ούτε εμένα δεν με άφηναν να μπω μέσα που δούλευα στο σινεμά γιατί ήμουν μικρός. Μόνο κρυφοκοίταζα από το κουβούκλιο της μηχανής! Επίσης επί χούντας προβάλλαμε υποχρεωτικά και τα επίκαιρα με τους λόγους του Πατακού και του Παπαδόπουλου» αναφέρει ο κ. Γαβριλάκης.
Όμως ο περισσότερος κόσμος επέλεγε το σινεμά για διασκέδαση. Για να γελάσει, να συγκινηθεί, να ξεχαστεί για λίγο. «Οι ταινίες με τον Ξανθόπουλο ήταν μια μυσταγωγία. Τελείωνε η ταινία και ο κόσμος έφευγε με πρησμένα τα μάτια από το κλάμα. Συγκίνηση, κλάματα. Αυτές τις παίζαμε και δύο φορές την ημέρα! Τόση απήχηση.  Εμεινα εκεί μέχρι που τελείωσα το Γυμνάσιο το 1971. Στη συνέχεια έφυγα για την Αθήνα. Ο κινηματογράφος λειτούργησε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 όταν και έκλεισε οριστικά» καταλήγει ο συνομιλητής μας.