Ηλύσια (Πλ. Αριστοτέλους)

Πηγή lifo.gr

Πηγή ελλην. κινηματογράφος "Χωρισμός" 1966.
Ο Θανάσης Μυλωνάς στη Πλ. Αριστοτέλους και στο
βάθος το σινεμά Ηλύσια.

Πηγή ελλην. κινηματογράφος "Χωρισμός" 1966

Η Αλίκη στο ναυτικό 1961
Πάνω δεξιά ο θερινός κινηματογράφος ΗΛΥΣΙΑ.
Πηγή φωτο ελλην. κινηματογράφος. 

Πλ. Αριστοτέλους. Θερινό. 1938 - 1968.
Πηγή φωτογραφίας το βιβλίο του

Γιώργου Αναστασιάδη για τα σινεμα της Θεσσαλονίκης.

Απόσπασμα από makthes.gr 

Λίγο πιο πάνω στα “Ηλύσια” (Ξεκίνησε στα χρόνια του ʼ30 και έκλεισε τελευταίος τον Οκτώβριο του 1968), θυμάσαι τις πολλές πινακίδες με τις διαφημίσεις που κόντευαν μαζί με την πρασινάδα να “πνίξουν” την οθόνη και εσύ στην πρώτη σειρά να απολαμβάνεις τη “Μονομαχία στον Ήλιο” και το “Κιλιμάτζαρο” αλλά και χοντρό - λιγνό, Ταρζάν, διαφημιστικά έγχρωμα κινούμενα σχέδια του Πολενάκη και το έγχρωμο ντοκιμαντέρ από τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ (1953). Ο δημοφιλής σκηνοθέτης Γ. Δαλιανίδης που μεγάλωσε παίζοντας στην πλατεία Αριστοτέλους, θυμάται (βλ. Γ. Αναστασιάδης, “Σινεμά ο Παράδεισος”, 2000) ότι ο ιδιοκτήτης των “Ηλυσίων” ήταν φίλος του πατέρα του και έτσι από τις πέντε το απόγευμα κλεινόταν μέσα στον κινηματογράφο, σκουπίζοντας και τακτοποιώντας τις καρέκλες, για να εξασφαλίσει τζάμπα είσοδο. “Κάθε βράδυ”, -αφηγείται- “έβλεπα το ίδιο έργο, όμως δεν με πείραζε. Και μόνο που υπήρχαν εικόνες στο πανί μου έφτανε. Μεθούσα”. Τα “Ηλύσια στις μνήμες του Αλ. Ναρ συνδέθηκαν με τον συγκλονιστικό “Λόφο” με τον Σον Κόνερι αλλά και με την “αλησμόνητη συγκέντρωση του Τσιριμώκου στο αποκορύφωμα των Ιουλιανών του ʼ65, λίγο πριν ο ρήτορας επιλέξει τον πρωθυπουργικό θώκο…”.