Στο φούρνο, που υπάρχει σήμερα, υπήρχε μια απ’ τις πιο ψηλές πολυκατοικίες με πάρα πολλές οικογένειες μέσα. Γκρεμισμένα συνεχόμενα κτίρια σωροί από πέτρες και μετά η αδυναμία η δική μου. Οι κινηματογράφοι. Τα παλιά τα σινεμά. Παλλάς, Ρεξ, Μιάμι, Απόλλων. Το "Μιάμι" ήταν ένα τεράστιο κτίριο πολυώροφο, έμοιαζε με το κάστρο με μια μεγάλη αλάνα μπροστά και την οθόνη στο βάθος πνιγμένη στις περικοκλάδες και τα γιασεμιά. Το κτίριο το γέμιζαν οι φωνές των παιδιών των καταδιωκομένων οικογενειών απ' τα χωριά που ζούσαν εδώ. Εδώ, ακριβώς απέναντι ζούσε η μοναδική γυναίκα φωτογράφος, με πάρα πολύ φωτογραφικό αρχείο η κ. Μαριγούλα Χατζή βασιλείου με τις αδελφές της. Στην πείνα, δυστυχώς πέθαναν οι δύο, παρότι είχαν πολύ περιουσία, δεν πουλούσαν όμως τίποτα για να ζήσουν, όπως έκαναν, οι περισσότερες οικογένειες και τελικά το κτίριο έγινε δημοτικό, αφού το χάρισε η επιζήσασα φωτογράφος, όταν γέρασε, όπως και τα οικόπεδα στο χειμερινό θέατρο και ορφανοτροφείο θηλέων.
Δεν θα ξεχάσω το "Πανελλήνιο" θέατρο το
θερινό. Εδώ ο Αποστολάκης ο νάνος, ο Μυλωνάς, δίδυμο τύπου Φωτόπουλος -
Ηλιόπουλος ξεκαρδιστικοί κωμικοί, τα Καλουτάκια έδιναν χαρά στους Λαμιώτες. Που
ήταν; Μα εδώ στα χαλάσματα των κτηρίων, εκεί που είναι το δασαρχείο σήμερα, ενώ
στη γωνιά της καφετέριας, ένα κομψοτέχνημα περίπτερο κυκλικό σαν το παλιό
κέντρο Αγ. Λουκά. Το είχε, ένας καλοκάγαθος άνδρας τεράστιος στις διαστάσεις,
αλλά με χρυσή καρδιά ο "μπάρμπα Γιάννης" μας χάριζε καμιά καραμελίτσα
"ραντεβού" ροζ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου