Ομόνοια (Πλ. Μαρούδα)

Πλ. Μαρούδα, 1967 - 1982, Θερινό

Από mikrikouzina.blogspot.gr

Στην Πάτρα που έμενα που λέτε, όταν ήμουν μικρή, ο συχωρεμένος ο παππούς, είχε το «εργοστάσιο» στην πλατεία Μαρούδα, κολλητά σε ένα θερινό σινεμά. Εργοστάσιο λέγαμε πάντα το εργαστήρι που είχε. Ήταν ένα δίπατο παλιό κτήριο με αυλή. Γωνία. Η ταράτσα του εργαστηρίου, ήταν στο καταλληλότερο σημείο για να βλέπουμε τσάμπα σινεμά. Μάλιστα, για να γίνεται πιο εύκολα αυτή η δουλειά, είχαμε τοποθετήσει 2 μεγάλες σανίδες στον τοίχο, για να καθόμαστε άνετα. Πού να φτάσουν 2 σανίδες για καμιά δεκαριά ξαδέρφια; Βάλτε και τους κολλητούς μας; Πολλοί! Όποιος είχε μυαλό και έφτανε πρώτος, έπιανε την καλύτερη θέση. Οι υπόλοιποι όρθιοι, ή όπως βολεύονταν. Για να ανέβουμε στην ταράτσα, υπήρχαν αυτοσχέδια ξύλινα ετοιμόρροπα σκαλιά μέσα από το εργοστάσιο και ο φακός, για να μην βγεις μπουκούνια (κοινώς κομμάτια), ήταν απαραίτητο αξεσουάρ. Πίσσα σκοτάδι. Για να καταλάβετε, όταν έμπαινε κάποιος από την πορτούλα, δεν τον αναγνωρίζαμε. Αναγνωρίζαμε τη σκιά του πρώτα, μέχρι τα μάτια μας να συνηθίσουν από τη φωτεινή οθόνη, στο σκοτεινό περίγραμμά του.

Το σινεμά ήταν κάνα μισάωρο με τα πόδια από το σπίτι μας. Η μάνα μου μας τεστάριζε έτσι μικρά που ήμασταν, αν ξέραμε να πάμε μόνοι μας. Την είχαμε μάθει καλά τη διαδρομή γιατί περνούσαμε καλά…
Εμείς μεγαλώσαμε, το σινεμά έκλεισε, το εργοστάσιο δόθηκε αντιπαροχή και τώρα στη θέση τους υπάρχουν τεράστιες πολυκατοικίες και αναμνήσεις βαλμένες στα θεμέλιά τους. Το θερινό σινεμά μου λείπει. Κι ας έχει σουβλάκια αντί για τσίτσιρι κι ας έχει breezer καρπούζι αντί για μούρες κι ας έχει πατατάκια με γεύση ρίγανη και ποπ κόρν αντί για στραγάλια…