Παλλάς (Μυτιλήνη)

Βουρνάζων. Πηγή φωτο google maps.

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή stonisi.gr από Στρατή Μπαλάσκα.

Η κλινική του Στουκίδη, εκεί όπου σήμερα στέκει το κτήριο που στεγάζει το Ταχυδρομείο, ήταν το σημείο συνάντησης των «συμμοριών» με πιτσιρικάδες από τη Λαγκάδα, τον Πλάτανο και το Νιο Χωριό τις Καμάρες, το Λαζαρέτο ακόμα κι από το Βουναράκι ψηλά. Εκεί κάτω από τον τεράστιο πλάτανο δίνονταν η μεγάλη μάχη για το ποιος θα καταφέρει να μπει στην αυλή του μεγάλου αρχοντόσπιτου κι από το ντουβαράκι πάνω από τη μεγάλη σιδερένια εξώπορτα να δει όρθιος, ισορροπώντας σε αυτό, τις ταινίες στο σινεμά «ΠΑΛΛΑΣ». Αλλά... θέσεις ορθίων, που πάει να πει το πολύ πέντε - έξη από εμάς. Δε πιάναμε και πολύ τόπο εξάλλου. Η υπόλοιπη «μαρίδα» ηττημένη στο διαγκωνισμό ενίοτε και στις σφαλιάρες, έδινε ραντεβού για την επομένη μέρα όταν και οι νικητές δε θα ήταν εκεί. Η υποχρεώνονταν να δει τις ταινίες σκαρφαλωμένη στα ντουβάρια της ΣΔΙ (των κτηρίων όπου στεγαζόταν η στρατιωτική διοίκηση του νησιού, σήμερα η υπηρεσία νεότερων μνημείων του Υπουργείου πολιτισμού και το άλλο της κτηνιάτρου Τουρβαλή) με το πουλί της Χούντας να ίπταται της εισόδου.Να δει, τι να δει βέβαια, αφού η οθόνη φαινόταν κομμένη κατά το ένα τρίτο λόγω των ξύλινων προστατευτικών που ο επιχειρηματίας που εκμεταλλευόταν το σινεμά στην αυλή του σχολείου ύψωνε πάνω από τα δίμετρα αυλοντούβαρα του θερινού σινεμασκόπ βασιλείου.άπως έτσι περνούσε η ζωή μας ημών των πιτσιρικάδων της περιοχής τα καλοκαίρια της δεκαετίας του 1960 εκεί στη σημερινή οδό Βουρνάζων. Με τα πρώτα σουβλατζίδικα να ξεφυτρώνουν το ένα στη γωνία του δρόμων Φιλικών και Βουρνάζων εκεί όπου σήμερα είναι ένα ψαράδικο κι ένα άλλο στα κτήρια εκεί όπου σήμερα στέκει ο όγκος της άθλιας πολυκατοικίας που καταδυναστεύει την πλατεία Κυπρίων Πατριωτών. Και στο μέσον εσύ που πριν το.... «σινεμά» είχες χορτάσει την πείνα σου με ψωμί με σάλτσα, άντε το πολύ με καρπούζι και φέτα τυρί και ψωμί, νόστιμο πολύ ήταν, από το φούρνο του Τζαγκλή που ένα πρωί λέγον έκαψε ένα μπαουλάκι που του ‘χε ζωγραφίσει ο Θεόφιλος αντί κουλουριού! Είχε αναμεταξύ μας και κάποιους ελάχιστους πιο τυχερούς. Αυτοί είχαν χορτάσει με ψωμί και Θρεψίνη. Ναι την προλάβαμε και δαύτην εκεί στα τελειώματα της δεκαετίας του 1960.Να σας πω την αλήθεια εγώ δεν πολυέτρωγα.... Παιδάκι της μπιάφρας με τα γόνατα να προεξέχουν, καθότι «είχα τα λαιμά μου». Μονίμως στους γιατρούς, πυρετός να πηγαίνει και να έρχεται, που και τι να φας...Ώσπου μια μέρα βγήκε η διάγνωση. «Πυώδεις αμυγδαλές εγχείριση»! Ως αμνός επί σφαγή οδηγήθηκα ένα πρωί του Σεπτεμβρίου, πριν ανοίξουν τα σχολεία, στην κλινική Στουκίδη που ως τα τότε την ήξερα εξωτερικά και μόνο ως θεωρείο του κινηματογράφου «ΠΑΛΛΑΣ». Στον πάνω όροφο του όμορφου αρχοντόσπιτου με τη θεόρατη σκάλα, πρώτο δωμάτιο αριστερά θυμάμαι, υπέστην την αξέχαστη εμπειρία της εγχείρισης με μια νοσοκόμα να μου βαστά τα χέρια πλην όμως τα πόδια πώς να βασταχτούν.... Κλωτσιές ουκ ολίγες στο γιατρό, τον ίδιο τον κ. Στουκίδη που διαπίστωσα πως ήταν άνθρωπος με σάρκα και οστά και προπάντων πόδια που κλωτσούσα... Η εγχείριση τελείωσε και οδηγήθηκα στο τελευταίο δεξιά όπως ανέβαινες τη σκάλα δωμάτιο. Βράδυ άσχημο όχι μόνο για τον πονόλαιμο αποτέλεσμα της εγχείρισης αλλά προπάντων γιατί από το παράθυρο το βράδυ είδα τη δική μου «συμμορία» να έχει καταφέρει να μπει στην αυλή και από το ντουβαράκι να βλέπει «το καουμπόϊκο»! Την επομένη το πρωί ο κ. Στουκίδης με την άσπρη ρόμπα και τα ακουστικά, στο επισκεπτήριο με ρώτησε «εσύ δεν έρχεσαι με τους άλλους να δείτε σινεμά;». Έγνεψα καταφατικά. «Το βράδυ στο χειρουργείο» έδωσε εντολή στη νοσοκόμα! «Ωχ.... Πάλι χειρουργείο;» ρώτησα χαμηλόφωνα. Για να εισπράξω την αυστηρή εντολή «Μη μιλάς εσύ...». Άλλος κανείς δε μου είπε τίποτα. Όλη μέρα δε μίλησε κανείς σε μένα που τρομοκρατημένος από την προοπτική της βραδινής επίσκεψης στο χειρουργείο είχα κρυφτεί με το σεντόνι στο σιδερένιο κρεβάτι του δωματίου των εγχειρισμένων. Ώσπου στις 9 το βράδυ οδηγήθηκα στο χειρουργείο. Το παράθυρο ορθάνοιχτο, μια αναπαυτική καρέκλα και μπροστά μου η οθόνη του ΠΑΛΑΣ. «Κάτσε... και μην πειράξεις τίποτα» μου είπε αυστηρά η νοσοκόμα.Έκατσα μη μπορώντας να πιστέψω στο θαύμα. Στο πρώτο διάλειμμα της πρώτης ταινίας η νοσοκόμα μου έφερε ένα μπολ παγωτό. «Ο γιατρός είπε να φας παγωτό»! Το θαύμα ολοκληρωνόταν. Παγωτό μετά τον παγωμένο φιδέ για βραδινό! Παγωτό....Μεταξύ πρώτης και δεύτερης ταινίας και δεύτερο μπολ παγωτό. Ευτυχία.... Ο Λουί Ντε Φυνές με αποκοίμισε. Ξύπνησα το πρωί στο κρεβάτι μου. Χωρίς πόνο. «Είδες το παγωτό και το σινεμά τι καλό που κάνουν;» μου είπε ο κ. Στουκίδης. «Να τρώει παγωτό δυο τρεις μέρες» έδωσε οδηγία στη μάνα μου. «Μόνο δυο τρεις;» είπα χαμηλόφωνα. Στο γραφείο του στην είσοδο, περιμένοντας να φύγουμε για το σπίτι τον άκουσα να λέει στη μάνα μου: «Όχι κυρία Μαρία. Δε θα πληρώσετε... Δώρο την κάνω την εγχείριση. Να πάτε στο καλό». Τα οικονομικά προβλήματα στην οικογένεια αποτέλεσμα της αρρώστιας του πατέρα μου του ήταν γνωστά. Ο κ. Δημήτρης Στουκίδης, ο γιατρός με το φακό στο κούτελο και το παγωμένο μέταλλο στο στόμα ήταν ένας καλός άνθρωπος. Όχι γιατί δεν πληρώθηκε ποτέ την εγχείριση που έκανε στο παιδί μιας δοκιμαζόμενης οικογένειας. Και μάλλον δεν ήταν η μόνη. Αλλά γιατί με άφησε να δω επιτέλους σινεμά καθιστός αλλά προπάντων γιατί είχε μέσα στο μυαλό μου ανακαλύψει το μοναδικό φάρμακο για όσους έχουν κάνεις εγχείριση αμυγδαλών. Το παγωτό.