Ακροπόλ (Βουκολιές)

Προσφορά φωτο Ρένα Ευσταθίου 11/08/2017.

Προσφορά φωτο Ρένα Ευσταθίου 11/08/2017.

Προσφορά φωτο Ρένα Ευσταθίου 11/08/2017.

Πηγή φωτογραφίας haniotika-nea.gr

Πηγή φωτογραφίας haniotika-nea.gr

Προσφορά Στέλλα Σαρρή, Αύγουστος 2012.





ΑΚΡΟΠΟΛ, Βουκολιές. Χειμερινό & Θερινό. 1970 - 1983.

Προσφορά φωτο Στέλλα Σαρρή, Αύγουστος 2012. 

Άρθρο από τα Χανιώτικα Νέα

ΑΚΡΟΠΟΛ” ΣΤΙΣ ΒΟΥΚΟΛΙΕΣ
Σινεμά ο… Παράδεισος
“Σινεμά ο παράδεισος”. Κάτι από την ταινία του Τορνατόρε θυμίζει η ιστορία του κινηματογράφου “Ακροπόλ” στις Βουκολιές στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Ενας από τους πρώτους κινηματογράφους της ευρύτερης περιοχής με δεκάδες κόσμου να παρακολουθούν τις δύο προβολές κάθε Τετάρτη και Κυριακή ακόμη κι όταν οι ταινίες είχαν περάσει από… λογοκρισία λόγω πολιτεύματος.
Το πολιτικό σχόλιο ή το φιλί της οθόνης που αφαιρείται μετά την λογοκρισία από την κόπια της κάθε ταινίας, το φιλί που περιμένουν αλλά δεν βλέπουν οι θεατές προκαλούσε έντονες αποδοκιμασίες φωνάζοντας… «Χασάπηη” όπως μας περιγράφει ο Γιώργος Καλαϊτζάκης που 14χρονος μαθητής τότε, ήταν ο μικρός χειριστής της ταινίας στο κινηματογράφο “Ακροπόλ”.
Μιλώντας στις “διαδρομές” ο κ. Καλαϊτζάκης “ξετύλιξε” εικόνες και σκηνές που εξελίσσονταν γύρω από την κινηματογραφική αίθουσα μέσα από την οθόνη της οποίας οι κάτοικοι της περιοχής ζούσαν τα όνειρά τους, αλλά και για τη σημασία της 7ης Τέχνης στην κουλτούρα μιας επαρχιακής πόλης, μέσα από την απλή καθημερινότητά της.
Ο κινηματογράφος λειτούργησε στις Βουκολιές, στην είσοδο του χωριού λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας προς τα τέλη του ’75 από την οικογένενεια Γερεουδάκη. Λειτουργούσε χειμώνα και καλοκαίρι μέχρι το 1983, όπως μας είπε ο κ. Καλαϊτζάκης.
«Ηταν από τους πιο σύγχρονους κινηματογράφους της εποχής και ανταγωνιζόταν αυτούς των Χανίων καθώς είχε ειδικό εξοπλισμό για τον ήχο, αναδιπλούμενα καθίσματα πολυτελείας κ.ά.. Το Σαββατοκύριακο προβάλλονταν οι πρώτες ελληνικές ταινίες όπως ο “Αστραπόγιαννος”, ταινίες με τη Βουγιουκλάκη όπως “Υπολοχαγός Νατάσα” ενώ την Τετάρτη γινόταν ο “χαμός” με τις προβολές ξένων ταινιών γουέστερν. Είχε πάρα πολύ κόσμο, γιατί δεν υπήρχε τηλεόραση και ο κόσμος τότε αγκάλιασε τον κινηματογράφο που ήταν πάνω στο ξεκίνημά του» ανέφερε ο κ. Καλαιτζάκης.
«Εγώ ήμουν τότε μαθητής 14χρονών και επειδή μου άρεσε ο κινηματογράφος, πήγαινα εκεί, έβλεπα τις ταινίες και βοηθούσα τον χειριστή που οι ιδιοκτήτες έφερναν από τα Χανιά για να δουλεύει τη μηχανή του κινηματογράφου. Διότι δεν ήταν εύκολο να το κάνει ο καθένας αφού ο μηχανισμός δούλευε με σπινθήρες από κάρβουνα.  Μέχρι που μια μέρα που συνέβη κάτι ζόρικο, χρειάστηκε να δουλέψω μόνος μου ως παιδί τη μηχανή του κινηματογράφου και επειδή τα κατάφερα, με κράτησαν να δουλεύω εγώ τη μηχανή.
Ετσι άρχισα να δουλεύω τη μηχανή στο “Ακροπόλ” μέχρι το 1980 περίπου που έφυγα φαντάρος».
ΤΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ
«Επειδή η μηχανή του κινηματογράφου δούλευε με σπινθήρες από κάρβουνα, τα οποία κρατούσαν μέχρι το τέλος της ταινίας και μετά τελείωναν, έπρεπε να προσέχει ο χειριστής για να το αντικαθιστά. Οπότε έπρεπε να παρακολουθούμε το κάτοπτρο και το φως που περνούσε πέφτοντας πάνω στην οθόνη. Τα κάρβουνα εάν δεν ήταν ακριβώς, χαλούσε η εικόνα, σκούραινε, άλλες φορές θόλωνε.
Εάν δεν το παρακολουθούσε ο χειριστής της μηχανής και ξεχνιότανε, αυτό γινόταν συχνά και θόλωνε η εικόνα με αποτέλεσμα οι θεατές να μην βλέπουνε. Ετσι πολλές φορές γινόταν φασαρίες και φώναζαν αποδοκιμαστικά “Χασάπηηη” απευθυνόμενοι προς το χειριστή.
Αυτό είχε συμβεί και σε μένα κάποιες φορές. Το ίδιο γινόταν εάν η ταινία ήταν πολυχρησιμοποιημένη και έσπαγε, πάλι προκαλούσε πολλές φωνές διαμαρτυρίας.
Οσο για τα λογοκριμένα… διότι οι ταινίες που έρχονταν ήταν έτσι κι αλλιώς ήδη λογοκριμένες τότε, πάλι οι θεατές το καταλαβαίνανε από τις σκηνές που είχαν “κοπεί” άτσαλα. Γιατί πρώτα τις έβλεπε στην Αθήνα μια Επιτροπή που έκοβε τις “απαγορευμένες” σκηνές, αυτές δηλαδή που εκείνοι θεωρούσαν ότι δεν πρέπει να παιχτούν και μας έστελναν την ταινία… “κομμένη”. Ο κόσμος αντιδρούσε γιατί φαινόταν ότι ήταν λογοκριμένο από το κόψιμο…
Το επιφώνημα “εεεε Χασάπη”, “έδινε και έπαιρνε” σε αισθηματικές αλλά και πολιτικές ταινίες».
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν, καθως επήλθε η ραγδαία τεχνολογική εξελιξη του 20ού αιωνα, που οδήγησε στο κλείσιμο του κινηματογράφου “Ακροπόλ”. «Μετά που ξεκίνησε η τηλέοραση, όπως ήταν λογικό ο κινηματογράφος άρχισε να έχει λιγότερο κόσμο» σημείωσε.
Ο κινημαγράφος “Ακροπόλ” στις Βουκολιές εδώ και χρόνια παραμένει κλειστός, αφήνοντας αναμνήσεις στους παλαιότερους που περνούν ως περαστικοί από το δρόμο και την ελπίδα στους νεότερους της περιοχής ότι ίσως κάποτε το παλιό σινεμά θα μπορούσε να ξαναλειτουργήσει