Ρεξ (Ανώγεια)








Πηγή φωτογραφίας"εφημερίδα "Ανωγή".



ΡΕΞ Ανώγεια. Χειμερινό

Λειτούργησε από το 1956 ως 1973.

Ιδιοκτησία Γιώργος Κοντογιάννης ή Ζαφειρογιώργος.

Πηγή φωτογραφίας "εφημερίδα "Ανωγή"/

 

Απόσπασμα εφημερίδας "Ανωγή"

 

 

 

 

 

Πείτε μας αρχικά πως σας ήρθε η ιδέα για την δημιουργία κινηματογράφου στα Ανώγεια;

 

Το να φτιάξω αυτό τον κινηματογράφο ήταν μια δική μου ιδέα από την εποχή που ήμουν στρατιώτης. Ήταν το 1946, ήμουν φαντάρος, πέρασα από την Αθήνα και μια μέρα βρέθηκα έξω από ένα σινεμά, μαζί με τον Γιάννη Φραγκιά. Είδα τα φώτα ,είδα τον κόσμο, τις φωτογραφίες και μια φωτεινή επιγραφή που έγραφε :”ΡΕΞ”.

Γι’ αυτό λοιπόν τον ονομάσατε και εσείς «ΡΕΞ»;

Ναι ακριβώς για αυτό! Από τότε που τα είδα όλα αυτά δεν μου έφυγαν ποτέ από το μυαλό. Όταν αργότερα έφτιαξα τον κινηματογράφο θυμήθηκα την εικόνα αυτή που είχα από την Αθήνα. Όταν μπήκα σε εκείνο το κινηματογράφο ήταν κάτι που δεν είχα δει ποτέ στην ζωή μου και τότε είπα στον εαυτό μου : ΄΄ Αυτό το έργο πρέπει να το δει όλος ο κόσμος!”. Τόσο πολύ ενθουσιάστηκα που έλεγα ότι αν ζήσω και μπορώ θα φτιάξω και εγώ ένα κινηματογράφο στο χωριό. Οπωσδήποτε! Τρελάθηκα όταν τα πρωτοείδα. Το τραγούδι, τα φώτα, τον κόσμο! Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβλεπα τέτοιο πράγμα.

Πότε άρχισε να λειτουργεί; Ποιος ήταν ο χειριστής για την μηχανή;

 

Το σινεμά το έφτιαξα στα Ανώγεια το 1956, δέκα χρόνια μετά την εμπειρία μου στην Αθήνα. Χειριστής της μηχανής ήμουν εγώ. Κάλεσα τότε ένα άνθρωπο από το Ρέθυμνο, τον Γιώργη Κεγιαδάκη και ήρθε στα Ανώγεια για να παίξει την ταινία για πρώτη φορά. Τον παρακολούθησα και του ζήτησα να μου ΄ρμηνέψει να το μάθω και εγώ, γιατί δεν μπορούσα να βάλω μηχανικό και να του δίνω 100 δρχ και τα μεταφορικά του, δεν έβγαινα οικονομικά. Το χωριό ήταν φτωχό και έτσι έπρεπε να έχω φτηνό εισιτήριο. Μου έδειξε λοιπόν ο Κεγιαδάκης και έπιασε! Τα κατάφερα και από τότε δεν έβαλα ξανά μηχανικό, έπαιζα τις ταινίες μόνος μου. Μάλιστα με πήγαν και στο δικαστήριο τότε που δεν είχα μηχανικό γιατί ήταν παράνομο. Ο δικαστής προσπαθούσε με χίλιους δυο τρόπους ώστε να μην με δικάσει, διότι το χωριό μας δεν είχε άλλη ψυχαγωγία μέχρι τότε και ο κινηματογράφος έπρεπε να λειτουργεί. Αν είχα την πίεση να έχω μηχανικό δεν θα είχα περιθώρια και θα αναγκαζόμουν να το κλείσω. Να σου πω και για την μηχανή. Μια από αυτές μου βγήκε σκάρτη και αναγκάστηκα και πήγα στην Αθήνα στην αντιπροσωπεία της CINAMEKANIKA και πήρα μια καινούρια που κόστιζε 82.000 δραχμές. Το στρέμμα τότε στου Κολυβά το Μετόχι έξω από το Ηράκλειο κόστιζε 1000 δραχμές!! Με γραμμάτια βέβαια την πήρα αφού δεν είχα τέτοιο ποσό, αλλά την πήρα!

Ποια η ανταπόκριση του κόσμου;

Παρακολουθούσα χρόνια πριν το σινεμά ”ΡΕΞ” κάποια έργα που έφερναν παλιά στα Ανώγεια και παιζόντουσαν σε καφενεία και πλατείες και έβλεπα τον κόσμο πως έτρεχε να τα δει. Τα Ανώγεια είχαν περάσει την Γερμανική καταιγίδα που μας κατέστρεψε. Ο κόσμος παρά την φτώχεια και την ανέχεια του ήθελε και ψυχαγωγία και δεν είχε που αλλού να πάει, δεν είχε διεξόδους. Έτσι όταν έκανα το σινεμά ερχόταν ο κόσμος. Το εισιτήριο το είχα τότε 3 δραχμές ενώ στο Ηράκλειο έκανε 10 δραχμές. Υπήρχε φτώχεια αλλά ήθελα να έρχεται ο κόσμος. Όπως και έγινε, ερχόντουσαν. Όχι μόνο μεγάλοι αλλά και παιδιά, κυρίως του Γυμνασίου αλλά και του Δημοτικού σχολείου. Αλλά δεν είχαν χρήματα τα παιδιά και κάθε βράδυ έπρεπε να βάλω μέσα 15-20 μικρούς που στέκανε απ’ έξω. Για να βρω αιτία να βάλω τα παιδιά μέσα έπαιρνα μια δραχμή και τα έβαζα ανά τέσσερα μέσα, αλλά τους έλεγα να …στέκουν με το ένα πόδι να βλέπουν γιατί εμένα δε με συμφέρει!! Ή να… βλέπουν με το ένα μάτι!! Και τα έβαζα μέσα και παρακολουθούσαν την ταινία (σ.σ. γέλια!). Ήταν μια εποχή που ο κόσμος ήθελε ψυχαγωγία. Καλύτερα είχε ο Ανωγειανός την ψυχαγωγία παρά φαΐ!! Δεν υπήρχε άλλη διέξοδος.

Τι ταινίες παίζατε;

Ως επί το πλείστον παίζαμε Ελληνικές ταινίες, παίζαμε βέβαια κάποιες φορές και μερικές ξένες. Πάντως όλος ο Ελληνικός κινηματογράφος πέρασε τότε από το σινεμά ”ΡΕΞ”. Κάθε δυο μέρες έβαζα και μια καινούρια ταινία. Είχα πάρει και ένα μικρό αυτοκίνητο και αν τύχαινε κάτι στο χωριό, ένα ατύχημα ή μια γέννα τους πήγαινα στο Ηράκλειο. Πήρα λοιπόν αυτό το μικρό αμάξι γιατί το φορτηγό δεν βόλευε, για αυτά τα περιστατικά και για να φέρνω και τις ταινίες. Κάθε μέρα πήγαινα στο Ηράκλειο. Είχα γνωρίσει και ανθρώπους του κινηματογράφου εκεί στο Αστόρια. Είχα εκεί ένα φίλο, δεν θυμάμαι τώρα το όνομα του που ήταν μηχανικός εκεί και στην αρχή αυτός με κατατόπιζε για το ποιες ταινίες να πάρω. Αργότερα έμαθα και τις διάλεγα μόνος μου.

Πότε έκλεισε ο κινηματογράφος και γιατί; Με τι άλλο ασχοληθήκατε στη ζωή σας;

 

Ο κινηματογράφος στα Ανώγεια λειτούργησε 17 χρόνια περίπου. Έκλεισε το 1973.Τότε είχε ξεκινήσει η τηλεόραση και πολλοί κινηματογράφοι είχαν πρόβλημα. Όλοι έβλεπαν τότε στην τηλεόραση τον ”Άγνωστο πόλεμο”. Πριν το κινηματογράφο είχαμε ελαιοτριβείο. Μετά είχαμε λεωφορείο. Μετά είχα ένα φορτηγό όπου πουλούσα και μετέφερα τσιμέντα και σίδερα αλλά τα παράτησα για τον κινηματογράφο. Μετά που έκλεισε έφυγα στην Αθήνα και έκανα πολλά χρόνια εκεί διάφορες δουλειές.